Υπάρχουν δυο πιθανές αιτίες των λίθων του χοληδόχου πόρου. Η επίπτωση υποδηλώνει ότι οι περισσότεροι χοληστερινικοί λίθοι αναπτύσσονται στη χοληδόχο κύστη και πέφτουν στο χοληδόχο πόρο αφού περάσουν από τον κυστικό πόρο. Αυτοί καλούνται δευτερογενείς λίθοι. Οι λίθοι από χολοχρωστικές μπορεί να έχουν μια παρόμοια πορεία, ή ακόμα πιο συχνά, αναπτύσσονται πρώτα μέσα στο χοληδόχο πόρο. Αυτοί ονομάζονται πρωτογενείς λίθοι. Περίπου το 60% των λίθων του χοληδόχου πόρου είναι χοληστερινικοί λίθοι και το 40% λίθοι από χολοχρωστικές. Οι τελευταίοι κατά μέσο όρο σχετίζονται με πιο σοβαρές κλινικές εκδηλώσεις.

Οι ασθενείς μπορεί να έχουν ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα κύρια κλινικά ευρήματα, που όλα προκαλούνται από απόφραξη στη ροή της χολής ή του παγκρεατικού χυμού: κολικός χοληφόρων, ίκτερος, χολαγγειϊτιδα και παγκρεατίτιδα.  Όμως, περισσότεροι από 50% των ασθενών με χοληδοχολιθίαση παραμένουν ασυμπτωματικοί.

Η χοληδοχολιθίαση μπορεί να είναι ασυμπτωματική ή να προκαλεί αιφνίδια τοξική χολαγγειϊτιδα, οδηγώντας σε γρήγορο θάνατο. Η σοβαρότητα της νόσου κυμαίνεται παράλληλα  με το βαθμό της απόφραξης, το χρονικό διάστημα που εκδηλώνεται και την έκταση της δευτεροπαθούς βακτηριακής λοίμωξης. Ο κολικός των χοληφόρων, ο ίκτερος ή η παγκρεατίτιδα μπορεί να αποτελούν μεμονωμένα ευρήματα ή μπορεί να εκδηλωθούν με κάθε συνδυασμό ανάλογα με τα σημεία της λοίμωξης (χολαγγειϊτιδας).

Ο κολικός χοληφόρων από απόφραξη του χοληδόχου πόρου δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί από αυτόν που προκαλείται από λίθους της χοληδόχου κύστης.  Το άλγος εντοπίζεται στο δεξιό υποχόνδριο, το επιγάστριο ή ακόμα και στην υποστερνική χώρα. Είναι συχνός ο αναφερόμενος πόνος στην περιοχή της δεξιάς ωμοπλάτης.

Πρέπει να τίθεται ισχυρή υποψία χοληδοχολιθίασης όταν ο κολικός χοληφόρων συνοδεύεται από διαλείποντα επεισόδια ρίγους, πυρετό ή ίκτερο. Μερικοί ασθενείς εμφανίζουν παροδική υπέρχρωση ούρων κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου ακόμα και αν δεν διαπιστώνεται ίκτερος.

Ο ασθενής μπορεί να είναι ικτερικός και τοξικός, με υψηλό πυρετό και ρίγος, ή μπορεί να φαίνεται ιδιαίτερα υγιής. Μπορεί να υπάρχει ευαισθησία στο δεξιό υποχόνδριο, αλλά δεν είναι τόσο συχνή όσο στην οξεία χολοκυστίτιδα, το διατρηθέν πεπτικό έλκος ή την οξεία παγκρεατίτιδα. Μπορεί να εμφανιστεί επώδυνη διόγκωση του ήπατος.

Ακτινοσκιεροί χολόλιθοι μπορούν να απεικονιστούν στις ακτινογραφίες κοιλίας ή στην αξονική τομογραφία. Το υπερηχογράφημα συνήθως θα αναδείξει λίθους στη χοληδόχο κύστη και ανάλογα με το βαθμό της απόφραξης, διάταση του χοληδόχου πόρου. Το υπερηχογράφημα και η αξονική τομογραφία δεν έχουν ευαισθησία στην ανεύρεση λίθων στο χοληδόχο πόρο. Ενδείκνυται ERCP αν ο ασθενής έχει προηγουμένως υποβληθεί σε χολοκυστεκτομή. Αν δεν έχει γίνει χολοκυστεκτομή, τότε η χολαγγειογραφία πρέπει να αποτελεί μέρος της χειρουργικής αντιμετώπισης.  

Οι ασθενείς με οξεία χολαγγειϊτιδα πρέπει να αντιμετωπίζονται με συστηματική χορήγηση αντιβιοτικών. Αν η κατάσταση του ασθενούς επιδεινωθεί ή δεν υπάρξει σημαντική βελτίωση μέσα σε 2-4 ημέρες, τότε πρέπει να γίνεται ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή ή χειρουργική επέμβαση και διερεύνηση του χοληδόχου πόρου.

Ενδείκνυται η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, και η λαπαροσκοπική διερεύνηση του χοληδόχου πόρου αν η διεγχειρητική χολαγγειογραφία ή το λαπαροσκοπικό υπερηχογράφημα αναδείξει τους αναμενόμενους λίθους στο χοληδόχο πόρο. Αν ο χειρουργός νομίζει ότι οι λίθοι του χοληδόχου πόρου δεν μπορούν να αφαιρεθούν λαπαροσκοπικά, είναι πιθανότατα καλύτερα να αφαιρείται η χοληδόχος κύστη λαπαροσκοπικά και οι λίθοι του χοληδόχου πόρου με ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή. Αν οι λίθοι δεν μπορούν να αφαιρεθούν με σφιγκτηροτομή, μπορεί να χρειαστεί μια δεύτερη (ανοιχτή) επέμβαση.

Ασθενείς με χοληδοχολιθίαση που έχουν υποβληθεί προηγουμένως σε χολοκυστεκτομή αντιμετωπίζονται καλύτερα με ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή. Η ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή είναι απίθανο να είναι επιτυχής σε ασθενείς με μεγάλους λίθους, ενώ αντενδείκνυται σε παρουσία στένωσης του χοληδόχου πόρου που βρίσκεται εγγύτερα του σφιγκτήρα.