Αυτός ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί για να αναδείξει μια ετερογενή ομάδα παθήσεων που προσβάλλουν ασθενείς οι οποίοι συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα μετά από χολοκυστεκτομή. 

Ο συνηθέστερος λόγος για μερική υποχώρηση των συμπτωμάτων μετά από χολοκυστεκτομή είναι η λανθασμένη προεγχειρητικά διάγνωση της χρόνιας χολοκυστίτιδας. Το μόνο σύμπτωμα που είναι χαρακτηριστικό της χρόνιας χολοκυστίτιδας είναι ο κολικός χοληφόρων. Όταν μια χοληδόχος κύστη με χολόλιθους αφαιρείται με σκοπό την υποστροφή των συμπτωμάτων δυσπεψίας, δυσανεξίας λιπαρών τροφών, ερυγών κτλ, η επέμβαση μπορεί να αφήσει αμετάβλητα τα συμπτώματα.

Το σημαντικό σύμπτωμα μπορεί να είναι δυσπεψία ή άλγος. Μια οργανική αιτία για αυτά τα συμπτώματα είναι πιθανότερο να διαπιστωθεί σε ασθενείς με σοβαρό επεισόδιο άλγους παρά σε όσους έχουν άλλα ενοχλήματα. Οι παθολογικές εξετάσεις της ηπατικής λειτουργίας, ο ίκτερος και η χολαγγειϊτιδα είναι άλλες εκδηλώσεις που υποδηλώνουν υπολειπόμενη νόσο στα χοληφόρα. Ασθενείς με ύποπτα ευρήματα πρέπει να εξετάζονται με ERCP ή PTC. Η χοληδοχολιθίαση, η στένωση των χοληφόρων και η χρόνια παγκρεατίτιδα είναι οι πιο συχνές αιτίες των συμπτωμάτων. Μερικές φορές, υπάρχει επαρκής τεκμηρίωση δυσκινησίας του σφιγκτήρα του Oddi ως αιτία του άλγους. Η υποχώρηση του άλγους ακολουθεί την ενδοσκοπική σφιγκτηροτομή. Για τα συνεχιζόμενα συμπτώματα έχουν ενοχοποιηθεί η στένωση της θηλής του ήπατος και των χοληφόρων, ένα μακρύ υπόλειμμα κυστικού πόρου καθώς και νευρώματα.

Ακτινογραφία θώρακος,  προκειμένου να ελεγχθούν οι βάσεις των πνευμόνων, το διάφραγμα, το μεσοθωράκιο, μαζί με άλλες ακτινογραφικές εξετάσεις κοιλίας, θα πρέπει  να εκτελούνται στις περισσότερες περιπτώσεις.

Η υπερηχογραφική μελέτη εκτελείται επειδή είναι ταχεία, μη επεμβατική και όχι ακριβή εξέταση, για να αξιολογηθεί το ήπαρ, τα χοληφόρα, το πάγκρεας και οι περιβάλλοντες ιστοί. Πιθανά ευρήματα: Συνήθως παρατηρείται διάταση του κοινού χοληδόχου πόρου (δ. 10-12 mm). Διάταση  >12  mm είναι στοιχείο αποφράξεως του κοινού χοληδόχου πόρου περιφερικώς από λίθο ή στένωση του πόρου ή της ληκύθου του Vater.

Η αξονική τομογραφία βοηθάει στην αναγνώριση της χρόνιας παγκρεατίτιδας ή των ψευδοκύστεων σε ασθενείς με αλκοολισμό ή σε εκείνους με ιστορικό παγκρεατίτιδας. Σε ασθενείς ακατάλληλους για ενδοσκόπηση του ανωτέρω πεπτικού και ενδοσκοπική παγκρεατο-χολαγγειογραφία (ERCP) , η ελικοειδής αξονική τομογραφία ή η μαγνητική χολαγγειογραφία (ΜRCP) μπορεί να αποκαλύψουν την αιτία του συνδρόμου. 

Η πλέον χρήσιμη διαγνωστικά εξέταση του συνδρόμου είναι η ενδοσκοπική παλίνδρομος χολαγγειο-παγκρεατογραφία (ERCP)

Η ERCP είναι ανυπέρβλητη στον άμεσο οπτικό έλεγχο του φύματος, του χοληδόχου πόρου και του παγκρεατικού πόρου. Τουλάχιστον 50% των ασθενών με το σύνδρομο έχουν νόσο των χοληφόρων και η πλειονότητα αυτών αφορά λειτουργικής φύσεως διαταραχές.

Kατά το χρόνο της ERCP, θεραπευτικοί χειρισμοί μπορεί να γίνουν, όπως εξαγωγή λίθου, διαστολή της στενώσεως ή σφιγκτηροτομή για δυσκινησία ή στένωση του σφιγκτήρα του Οddi.

Η διαδερμική διηπατική χολαγγειογραφία (PTC) ή η μαγνητική χολαγγειο-παγκρεατογραφία (MRCP) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς που δεν είναι κατάλληλοι για ERCP ή όταν η εξέταση αποτυγχάνει.

Άπαξ η διάγνωση εδραιωθεί, η θεραπεία θα πρέπει να προχωρήσει σύμφωνα με τη διάγνωση:

Ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου υποβοηθούνται με αντισπασμωδικά, ουσίες αυξήσεως του όγκου των κοπράνων ή ηρεμιστικά. Ο ευερέθιστος σφιγκτήρας ανταποκρίνεται σε υψηλής δόσεως αποκλειστές των ιόντων ασβεστίου ή νιτρώδη. Η χολεστυραμίνη βοηθάει ασθενείς με διάρροια μόνον. Αντιόξινα, αποκλειστές των Η2 υποδοχέων ή της αντλίας πρωτονίων ενίοτε παρέχουν ανακούφιση σε ασθενείς με γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση ή συμπτώματα γαστρίτιδες. 

Όπως με τη συντηρητική θεραπεία, η χειρουργική θεραπεία πρέπει να κατευθύνεται στην ειδική διάγνωση. Η συχνότερη διαδικασία είναι η ERCP, η οποία είναι και διαγνωστική και θεραπευτική.

Η χειρουργική ενδείκνυται όταν η αιτία του συνδρόμου έχει αναγνωρισθεί ότι ανταποκρίνεται στη χειρουργική θεραπεία. Η ερευνητική επέμβαση είναι η τελευταία επιλογή στον ασθενή χωρίς διάγνωση, του οποίου η κατάσταση δεν υπακούει σε συντηρητική θεραπεία.